Ο Βουλευτής Σάμου κ.Βαρδίκος επι των άρθρων του εκπαιδετικού νομοσχεδίου

ΟΜΙΛΙΑ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΣΑΜΟΥ

ΠΥΘΑΓΟΡΑ Χ. ΒΑΡΔΙΚΟΥ

ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ:

«Αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού –

καθιέρωση κανόνων αξιολόγησης και αξιοκρατίας στην εκπαίδευση και λοιπές διατάξεις»

            Είμαστε όλοι συγκλονισμένοι από τον τραγικό σημερινό χαμό. Οι συνάνθρωποί μας αυτοί σήμερα το πρωί έφυγαν από το σπίτι τους για να πάνε στη δουλειά τους και δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ.
                Θα πρέπει να λέμε τα πράγματα όπως είναι. Αυτό αφορά προλαλήσαντες που ζητούσαν να εξαντληθούν οι σημερινοί πίνακες και στη συνέχεια να πάμε σε άλλους τρόπους διορισμού. Θα έπρεπε να πουν ότι για τα επόμενα δέκα τουλάχιστον χρόνια πάνω από 100.000 σημερινοί απόφοιτοι και 30.000-40.000 που θα αποφοιτήσουν τα επόμενα χρόνια, θα πρέπει να διαγραφούν από το χάρτη, θα πρέπει να αποκλειστούν για να διοριστούν οι συγκεκριμένες 18.000 που είναι σήμερα στους πίνακες και όχι να έχει τη δυνατότητα το ελληνικό σχολείο να επιλέξει από 100.000 σημερινούς, άλλες 40.000 που θα έλθουν και αυτές τις 18.000, δηλαδή ένα σύνολο 170.000 εκπαιδευτικών, τους καλύτερους για να διορίσει στο σχολείο. Αυτό λέμε όταν ζητάμε να διοριστούν όλοι οι σημερινοί, να διοριστούν 18.000 και να αποκλειστούν 160.000.      Χρειάζεται φαντασία για να διατυπώσεις δικαιολογίες «γιατί είναι κακό να παραμένει ο εκπαιδευτικός στο σχολείο του, να συμπληρώνει το ωράριό του, να μην αποσπάται». Η αντιπολίτευση, προφανώς, για να δικαιολογεί όλα αυτά, δείχνει πως δεν στερείται αυτής της φαντασίας. Δεν συμφωνεί ούτε και με τις αλλαγές που φέρνει το νομοσχέδιο που συζητάμε για τις μεταθέσεις και τις αποσπάσεις. Συμφωνεί με τη σημερινή κατάσταση;

                 Οι εκπαιδευτικοί –εκπαιδευτικός είμαι- έχουν μία μοριοδότηση για να μετατίθενται. Ακούγεται καλό, αξιοκρατικό. Όσο πιο απομακρυσμένο είναι ένα σχολείο, σε όσο πιο προβληματικό τόπο βρίσκεται, τόσα περισσότερα παίρνει. Και ανάλογα με τα μόριά του ο εκπαιδευτικός, μετά από δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, δέκα, καμιά φορά, χρόνια, μετατίθεται εκεί που θέλει.

                Καλό και αξιοκρατικό, όπως είπα, το άκουσμα, πολλές φορές όμως η πράξη άθλια. Οι «ημέτεροι» έπαιρναν αμέσως απόσπαση για το συμφέρον της υπηρεσίας και χωρίς καμιά φορά ούτε καν να πατήσουν το πόδι τους στο απομακρυσμένο και σε δύσκολο τόπο σχολείο, υπηρετούσαν όπου ήθελαν, έπαιρναν τα πολλά μόρια του σχολείου στο οποίο διορίστηκαν και σύντομα, συμπληρώνοντας τον απαραίτητο αριθμό μορίων, έπαιρναν μετάθεση εκεί που βέβαια υπηρετούσαν με απόσπαση μέχρι τότε. Τώρα, μόνο που θα είχαν από εκεί και πέρα οργανική θέση εκεί και δεν θα μπορούσε κανένας να τους μετακινήσει.
                Την ίδια στιγμή άλλοι εκπαιδευτικοί, που πραγματικά υπηρετούσαν στα δύσκολα και μακρινά σχολεία, δεν μπορούσαν να μετατεθούν, γιατί τα μόριά τους -αν και πραγματικά- ήταν λιγότερα των άλλων, των ημέτερων κάθε κατάστασης. Γιατί η κάθε κατάσταση -και το ξέρουμε πολύ καλά- έχει τους ημέτερούς της. Κρατούσαν, βέβαια, αυτοί τον αυτοσεβασμό τους και την αξιοπρέπειά τους. Έμεναν, όμως, μακριά από σχολεία του τόπου συμφερόντων τους, όταν οι άλλοι δεν έφευγαν ποτέ από αυτόν.
                Αυτούς, που βέβαια είναι λίγοι, τους στηρίζει η Αντιπολίτευση. Εμείς με το νομοσχέδιο που θα ψηφίσουμε, στηρίζουμε τους άλλους, τους πολλούς, που συνήθως είναι και αυτοί που δίνουν την ψυχή τους μέσα στην τάξη.
                Έρχομαι στην αξιολόγηση: Κυρία Υπουργέ, γνωρίζετε βέβαια πως με το νομοσχέδιο αυτό επιχειρείται για τέταρτη φορά μετά το 1980, να αξιολογηθεί το έργο του εκπαιδευτικού. Την τελευταία φορά, το 2002 -ήμουν ξανά σε αυτή την αίθουσα- ήμουν Εισηγητής στο νομοσχέδιο. Ψηφίστηκε, αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν εφαρμόστηκε. Σας εύχομαι από την καρδιά μου τούτη τη φορά να εφαρμοστεί.
                Δεν είναι δυνατόν αυτοί που μέρος της δουλειάς τους, του λειτουργήματός τους είναι να αξιολογούν, να μη δέχονται την αξιολόγηση. Πρέπει να τονιστεί ότι η αξιολόγηση που φέρνει το νομοσχέδιο που συζητάμε, στόχο έχει να τους κάνει καλύτερους, να τους βοηθήσει στο λειτούργημά τους. Δεν έχει καμία σχέση με το φάντασμα πλέον -που όμως ακόμα πλανάται- του επιθεωρητισμού, τότε που η αξιολόγηση καθόριζε την προαγωγή και την αμοιβή του εκπαιδευτικού.
                Το «πρώτα ο μαθητής» είναι ο στόχος που κυριαρχεί στο νομοσχέδιο. Παράλληλα, αναδεικνύει πρωταγωνιστή τον εκπαιδευτικό τον οποίο –θα πρέπει να το ομολογήσουμε- φορτώνουμε με περισσότερες ευθύνες. Πρέπει να το αναγνωρίσουμε αυτό. Σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να υπάρχει και η διάσταση της αύξησης των αποδοχών του. Σε εποχές περικοπών, όμως, δεν συζητάς για αυξήσεις. Δεν πρέπει, όμως, να εγκαταλειφθεί μία διαχρονική αρχή, «ο καλός εκπαιδευτικός αμείβεται και καλά». Αυτό ας μείνει στην άκρη. Να είναι, όμως, σε πρώτη προτεραιότητα.
                Θα τελειώσω, κάνοντας μία αναφορά στη βάση του «10». Σωστά την καταργείτε. Πέραν του ότι είναι γνωστό πως καμιά βελτίωση δεν έχει καταγραφεί -πολλά Ιδρύματα δικά μας υπολειτουργούν, ενώ άλλα, στο εξωτερικό ή κολέγια δικά μας, εδώ, δέχθηκαν χιλιάδες Ελλήνων φοιτητών- είναι η ίδια η βάση του «10» που τορπιλίζει τον εαυτό της. Δεν έχει καμία έννοια. Γιατί λοιπόν, αυτή να αποκλείει έναν μαθητή από την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση επειδή έγραψε «6», «7», «8», όταν θα μπορούσε ο ίδιος μαθητής, την ίδια μέρα, με το ίδιο διάβασμα προφανώς, με ευκολότερα θέματα, να γράψει «12», «13», «14»;
                Οι εξετάσεις σκοπό έχουν να βάλουν τις ογδόντα χιλιάδες περίπου των υποψηφίων κάθε χρονιά σε μια σειρά. Και από αυτούς αν θέλουμε να βάλουμε στην Τριτοβάθμια σαράντα χιλιάδες, πενήντα χιλιάδες, να πάρουμε τις σαράντα, τις πενήντα χιλιάδες πρώτους από αυτούς και όχι να υπάρχει η βάση.
                Κυρία Υπουργέ, θετικό το νομοσχέδιο που μας φέρατε. Γρήγορα να προχωρήσουν και τα υπόλοιπα και κυρίως άμεσα η αναδιοργάνωση του Ολοήμερου Σχολείου. Αυτό είναι που θα περιορίσει –γιατί δεν πρόκειται να την εξαλείψει, είναι και στο DNA μας καταγραμμένο- την παραπαιδεία.
                Δεν είναι δυνατόν να έχουμε μια δωρεάν παιδεία και να παραδεχόμαστε όλοι κάτω από το τραπέζι ότι η μέση ελληνική οικογένεια για να σπουδάσει ένα παιδί, θα χρειαστεί να δώσει παραπάνω από το μισό της εισόδημα για πολλά χρόνια.
                Ευχαριστώ.