Ξεκινήσαμε με τη μηχανή μας, εγώ και η γυναίκα μου, να πάμε στην Ικαρία φέτος για διακοπές. Είχαμε μια εικόνα ενός νησιού όπου τα πάντα κινούνται αργά, οι κάτοικοί του είναι μιας άλλης κουλτούρας, που έχει εκλείψει. Ότι δεν είναι ενταγμένη πλήρως στην τουριστική βιομηχανία με όλα της συνεπακόλουθα που κυρίως είναι άσχημα.
Μετά από λίγες ώρες ευχάριστου ταξιδιού προς Πειραιά φτάνουμε στο λιμάνι όπου ψάχνουμε να βρούμε την αποβάθρα Νο9, όπου γράφει το εισιτήριο ότι αναχωρεί το Νήσος Μύκονος αλλά το καράβι δεν είναι εκεί. Είναι σε άλλη αποβάθρα και ο κόσμος ψάχνεται. Το κέφι μας δεν υποχωρεί και επιβαβαζόμαστε και γύρω στις 9:30 το βράδυ αναχωρούμε....
Πρώτο νησί που πιάνει είναι η Σύρος, που είναι πανέμορφη για όσους πήγαν. Μετά η Μύκονος που όντως είναι αδιάφορη έως άσχημη εδαφομορφολογικά και μετά από λίγη ώρα, γύρω στις 5 το πρωί το καράβι πιάνει Εύδηλο, το ένα από τα δυο λιμάνια της Ικαρίας.
Στο συμπαθητικό χωριό, που είναι και η έδρα του ομώνυμου δήμου, πίνουμε τον πρώτο μας καφέ και απολαμβάνουμε την πρώτη ανατολή στο νησί. Γύρω γύρω στο λιμάνι υπάρχουν καφέ, μπάρ, και ταβέρνες. Εμείς καθόμαστε σε ένα καφενείο παρέα με ντόπιους που στην ομιλία τους κυριαρχεί η ντοπιολαλιά που είναι ευχάριστη. Άνθρωποι χαμογελαστοί και πρόσχαροι.
Αφού έχει ξημερώσει φεύγουμε να κάνουμε μια βόλτα ώστε να γνωρίσουμε το νησί. Από τον Εύδηλο οι διαδρομές είναι δυο. Η μια οδηγεί προς την “αξιοποιημένη” Ικαρία και προς τα κει πάμε. Ο δρόμος ικανοποιητικός αλλά χρειάζεται προσοχή. Συναντούμε διάφορους οικισμούς παραθαλάσσιους αλλά είναι εμφανής η απουσία παραλιών. Που κάνει μπάνιο ο κόσμος;
Συνωστισμός παρατηρείται στον Αρμενιστή που έχει μεγάλη παραλία αλλά και κατά μήκος του δρόμου πολλά rooms to let.
Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα και φτάνουμε στο Να. Περιοχή πολύ όμορφη και γι αυτό είχε μετατραπεί τα προηγούμενα χρόνια σε χώρο υποδοχής τουριστών που αποζητούσαν έναν εναλλακτικό τρόπο διακοπών.
Ένα ποτάμι κατεβαίνει από το βουνό, γεμάτο πλατάνια και βάθρες που σχηματίζονται συγκροτούν μια εικόνα μαγευτική. Το ποτάμι καταλήγει στην θάλασσα περιβαλλόμενο από μια παραλία με ψιλή άμμο, απομονωμένη και η οποία συγκεντρώνει αρκετό κόσμο.
Ωστόσο, διαπιστώνουμε ότι ο εναλλακτικός τρόπος διακοπών βρίσκεται υπο διωγμό από τις τοπικές αρχές. Έχουν το δίκιο τους αφού οι ορισμένοι επισκέπτες δημιουργούσαν προβλήματα και ελήφθη αυτή η απόφαση. Μια απόφαση που δημιούργησε αρκετά προβλήματα στους επισκέπτες που δε θέλουν να μείνουν σε rooms to let αλλά στην σκηνή τους. Προβλήματα δημιουργήθηκαν και στους ντόπιους επιχειρηματίες που είδαν τους καταναλωτές να εξαφανίζονται.
Μοναδικός προορισμός στην Ικαρία και που ταίριαζε με τα γούστα μας, με αισθητική και παροχή υπηρεσιών όλη την ημέρα και νύχτα στον Χριστό του δήμου Ραχών. Ένα χωριό στα ορεινά που περιβάλλεται από έναν μύθο ετών, ότι δηλαδή δεν κοιμούνται τη νύχτα αλλά την μέρα οι κάτοικοι και οι επισκέπτες του. Καλαίσθητα μαγαζιά, καφέ και μπαρ, όμορφα σπίτια και άκρως συμπαθητική πλατεία με τον κλασσικό πλάτανο στη μέση. Έξω από τον Χριστό βρήκαμε μια πέτρινη πανέμορφη εκκλησία όπου την “πέσαμε” για ξεκούραση.
Αποφασίζουμε να διανυκτερεύσουμε στο ποτάμι και την επόμενη μέρα να ψάξουμε στην νότια Ικαρία. Κάνουμε μια διαδρομή αρκετών χιλιομέτρων και αφού περνάμε από ορεινά χωριά πνιγμένα στα δέντρα, στις μυρουδιές από τα αρωματικά αυτοφυή φυτά και στο νερό αρχίζουμε να μπαίνουμε στη νότια πλευρά που είναι κατάξερη, βραχώδης και ο ισχυρός αέρας που επικρατεί τις περισσότερες μέρες του χρόνου δεν αφήνει κανένα δέντρο να “ορθώσει” ανάστημα.
Στην κάθοδό μας προς Μαγγανίτη αντικρύζουμε μια εικόνα που προκαλεί δέος. Η θάλασσα έχει πάρει ένα χρώμα βαθύ μπλέ, έχει κύμα και ο αέρας είναι έως και επίκινδυνος. Μια εικόνα που σε παραπέμπει σε ένα τεράστιο βουνό συννεφιασμένο που κινείται!
Φτάνουμε στον Μαγγανίτη που είναι ένα χωριό “ανάδελφο”. Δεν έχει όμορα χωριά και οικισμούς. Τελείως μόνοι τους οι κάτοικοι σε ένα χωριό αρκετά μεγάλο για τα δεδομένα του νησιού.
Αφού κάναμε τσιγάρο φύγαμε και βάλαμε πλώρη για τον Αγ. Κύρηκο, την πρωτεύουσα της Ικαρίας. Ο Αγ Κύρηκος αδιάφορος και αμέσως μας γεννάται η επιθυμία να πάμε μια βόλτα στους γειτονικούς Φούρνους βλέποντας το μικρό καράβι να φεύγει εκείνη την ώρα, ήταν μεσημέρι.
Ρωτάμε και αμέσως βγάζουμε εισιτήρια με το απογευματινό. Πριν φύγουμε πήγαμε στις Θέρμες. Ένα χωριό προσεγμένο, όμορφο, γεμάτο με ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, ζωντανό και με τους ντόπιους να δραστηριοποιούνται στην παροχή υπηρεσιών.
Ήταν φανερό ότι η διήμερη παραμονή μας στην Ικαρία δεν ήταν η προσδωκομενη και θέλαμε μια μονοήμερη ανάπαυλα η οποία όμως έμελλε να είναι υπέροχη.
Η ιδέα της Τασούλας ήταν αυτή που μας έκανε να περάσουμε ένα πενθήμερο αξέχαστο. Ανεβήκαμε στο Samos Spirit, ένα μικρό καραβάκι και σε μια ώρα και κάτι φτάσαμε στους Φούρνους αφού στο μεταξύ μάθαμε ότι υπάρχει και ένα άλλο νησάκι στα τόσα του Αιγαίου, η Θύμαινα όπου και πιάσαμε λιμάνι για λίγο.
Περιμέναμε να δούμε ένα ψαροχώρι στους Φούρνους και η έκπληξή μας ήταν πηγαία όταν αντικρύσαμε έναν αρκετά μεγάλο οικισμό, όχι όμορφο αλλά ούτε και άσχημο, ουδέτερο.
Είχαμε πληροφορηθεί ότι το νησί έχει δεκάδες παραλίες και αμέσως αρχίσαμε την εξερεύνηση. Όντως, οι συνομιλητές μας λέγανε αλήθεια. Βρήκαμε την πιο όμορφη ίσως παραλία του νησιού, το Πετροκοπιό. Εκεί δεσπόζουν το αρχαίο λατομείο μαρμάρου και στην παραλία κοίτονται κομμάτια κιόνων λαξευμένα που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Λέγεται ότι από το Πετροκοπιό έφευγε μάρμαρο για αρχαίους ναούς όπως αυτός της Μιλήτου.
Στήσαμε το σκηνάκι μας και κάναμε το πρώτο μας μπάνιο στα καταπράσινα νερά. Όλα ήταν υπέροχα.
Στην πλατεία του χωριού, μια υπέροχη γωνιά που έγινε το στέκι μας, ήπιαμε τον καφέ μας και διαπιστώσαμε ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους ήρεμους, χαμογελαστούς, φιλότιμους, πρόθυμους να μας εξυπηρετήσουν. Διαπιστώσαμε ότι μεταξύ τους υπάρχει μια στενή σχέση που έχει χαθεί εν πολλοίς από την υπόλοιπη ύπαιθρο.
Στο καφενείο του Στέλιου Μαρκάκη μπορεί κανείς να πιει καφέ, ούζο με χταποδάκι στα κάρβουνα που το ψήνει στην πλατεία δίπλα στο μαγαζί του. Πάντα εξυπηρετικός όπως και η κόρη του η Ασπασία που συνεχώς ήταν με το χαμέγελο στα χείλη.
Δίπλα στο καφενείο ο φούρνος του Μηνά βγάζει κάτι ψωμιά και κάτι μπισκότα και γλυκά που δεν μπορείς να αντισταθείς σε κανένα απ΄ αυτά. Δε σ΄ αφήνει να φύγεις η γυναίκα του αν δεν δοκιμάσεις πρώτα..
Ο Μηνάς είναι και παραγωγός μελιού και μάλιστα θυμαρίσιου αφού το θυμάρι έχει κατακλύσει το νησί και του δίνει μια οσμή ξεχωριστή. Δεν αντισταθήκαμε και πήραμε μαζί μας αρκετό θυμάρι...
Εξερευνήσαμε τους Φούρνους και μας πήρε μέρες αφού οι παραλίες είναι ατελείωτες όχι όμως οι οικισμοί. Η Χρυσομηλιά είναι σε καταπληκτική τοποθεσία αλλά ο οικισμός είναι τουλάχιστον άσχημος, αποπνέει μια μιζέρια και φύγαμε σχεδόν αμέσως.
Επόμενος προορισμός η παραλία Καμάρι με κάτι “ιδιωτικά” κολπάκια που σε κλέβαν την καρδιά. Φάγαμε μαγειρευτό φαγητό στην “Αλμύρα”, “ασούφικο” μας είπε η μαγείρισα ότι το λένε και φρέσκο καλαμάρι ψαρεμένο από τον άντρα της.
Στην διαδρομή της επιστροφής στους Φούρνους απολαύσαμε τη θεά που απλώνεται ένθεν και ένθεν του νησιού με τα πάμπολα νησάκια και ξερονήσια που σχηματίζουν μια δαντέλα και νομίζεις ότι με δυο απλωτές θα περάσεις απέναντι.
Στους Φούρνους μάθαμε ότι ο δήμαρχος του νησιού ειναι μόλις τέσσερα χρόνια στη θέση του και όντως ο άνθρωπος έχει κάνει ουσιαστικό έργο. Έχει φυτέψει δέντρα (αρμυρίκια) και έχει τοποθετήσει σε όλα σύστημα στάγδην άρδευσης. Οι παραλίες όλες είναι πεντακάθαρες και σε πολλές εξ αυτών, όπως στο Πετροκοπιό και στον Αη Γιάννη, έχει κατασκευάσει πέτρινα σκαλοπάτια για την ομαλή πρόσβαση των επισκεπτών.
Διαπιστώσαμε ότι το νησί είναι καθαρό, τα οικόπεδα χωρίς σκουπίδια και μπάζα, η κυκλοφορία των οχημάτων σε ανεκτά επίπεδα και το οδικό δίκτυο μόλις έχει ολοκληρωθεί ενταγμένο σε πρόγραμμα της εκεί Περιφέρειας.
Παντού έχει φυτέψει δέντρα η δημοτική αρχή αφού το νησί στερείται φυσικής χλωρίδας. Έχει κατασκευάσει στο κέντρο του χωριού μια τεράστια βρύση που παρέχει στους κατοίκους νερό φιλτραρισμένο μιας και το νησί έχει ένα μικρό πρόβλημα με το νερό σε αντίθεση με την Ικαρία.
Τουριστικές μονάδες δραστηριοποιούνται αρκετές και οι τιμές των δωματίων σε πολύ προσιτές τιμές και το κυριώτερο, επιδέχονται ...παζάρι για καλύτερη τιμή.
Το Σάββατο 18 Ιουλίου ήταν το πανηγύρι της Αγ. Μαρίνας. Όλη η πλατεία του χωριού “καταλήφθηκε” από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Φούρνων Κορσεών. Στρώθηκαν πεντακόσιες καρέκλες και τραπέζια, τα πέριξ της πλατείας μαγαζιά “ανέστειλαν” τη λειτουργία τους και όλοι μαζί δούλεψαν για να έχει επιτυχία το πανηγύρι που κάνει κάθε χρόνο ο σύλλογος.
Από τις 9 το βράδυ άρχισαν να έρχονται οι ντόπιοι και οι ξένοι και μετά άρχισαν τα χορευτικά τμήματα του συλλόγου να χορεύουν.
Τα σουβλάκια, οι κεφτέδες και μπύρες που πουλούσαν τα μέλη του συλλόγου έκαναν θραύση. Τα νησιώτικα τραγούδια ξεσήκωσαν τον κόσμο, ξένους και ντόπιους και το γλέντι κράτησε μέχρι της 5:30 το πρωί! Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία.
Όταν έφτασε η Κυριακή διαπιστώσαμε ότι μας είχε πιάσει μια στεναχώρια που θα φεύγαμε. Η ώρα της αναχώρησης ήταν για τις 3:30 το μεσημέρι και οι ώρες περνούσαν γρήγορα. Δεν προλάβαμε να πάμε στον τρύγο του μελιού όπου μας είχε καλέσει ο Μηνάς και υποσχεθήκαμε ότι θα πάμε του χρόνου ανανεώνοντας το ραντεβού μας με τους πρόσχαρους Φουρνιώτες.
Κλείνοντας θέλω να επισημάνω το εξής εκπληκτικό. Δεν μπορώ να κατανοήσω το γεγονός ότι τους Φούρνους τους γνωρίζουν και τους επισκέπτονται σταθερά δεκάδες Γερμανοί και Ιταλοί κυρίως και μεις οι Έλληνες αγνοούμε την ύπαρξή τους.
Χάρης Μόχλας
δημοσιογράφος
εκδότης εβδομαδιαίας εφημερίδας ΧΡΟΝΙΚΑ νομού Ημαθίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου