Σπατάλες που προκαλούν

Του κ. Γιάννη Μαρίνου

Oλοι οι διεκδικούντες ή κατέχοντες εξουσία επαγγέλλονται τον περιορισμό της σπατάλης στον δημόσιο τομέα. Και πράττουν κατά κανόνα το ακριβώς αντίθετο. Ακόμη και τώρα. Ελπίζω όχι συνειδητά. Έτσι και ο κ. Γιώργος Παπανδρέου υποσχόταν μικρό και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα (όπως άλλωστε και ο κ. Καραμανλής), αλλά με τον τελευταίο ανασχηματισμό προέκυψε εν μέσω κρίσης 50μελές Υπουργικό Συμβούλιο, στο οποίο περιλαμβάνονται και 5-6 αναπληρωτές υπουργοί και πλήθος υφυπουργοί με προσχηματικές εν πολλοίς αρμοδιότητες για ικανοποίηση κομματικών σκοπιμοτήτων και προσωπικών φιλοδοξιών. Στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι υπουργοί δεν υπερβαίνουν τους 25-28. Πέραν της σπατάλης που συνεπάγεται η πολυμελής κυβέρνησή μας προκύπτει και το ερώτημα: μήπως οι πολιτικοί μας είναι ανεπαρκών δυνατοτήτων και χρειάζονται δύο εκεί που στις άλλες χώρες αρκεί ένας; Αναπόφευκτα ο διπλάσιος αριθμός συνεπάγεται και διπλάσιους χώρους στεγάσεως, γραφειακό εξοπλισμό, προσωπικό, αυτοκίνητα, κ.λπ. συμπαρομαρτούντα, που συμβάλλουν και στον εντυπωσιασμό της κοινής γνώμης και ιδιαίτερα των ψηφοφόρων.
Δίπλα στο πολυάριθμο του Υπουργικού Συμβουλίου προσετέθη και η εντελώς άσκοπη αλλαγή της ονομασίας σχεδόν όλων των υπουργείων με αποτέλεσμα την ανάγκη αντικατάστασης όλων των εντύπων γραπτής επικοινωνίας (επιστολόχαρτα, φάκελοι, σφραγίδες), όπως ακόμη και των πολυδάπανων νέων ονομασιών που κοσμούν τα κτίρια των υπουργείων και τις κάθε είδους άλλες πινακίδες. Πρωτοφανής και εντελώς άσκοπη σπατάλη που προκαλεί επιπλέον και σύγχυση στους πολίτες, ακόμη και στους δημοσιογράφους που δεν μπορούν να απομνημονεύσουν εύκολα τα νέα ονόματα των υπουργείων. (Στην πλατεία Συντάγματος το υπουργείο του κ. Παπακωνσταντίνου επιμένει ότι είναι Οικονομικών, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, οπότε ο κ. Χρυσοχοΐδης και ο κ. Διαμαντίδης τι είναι;). Ας σημειωθεί ότι σε καμία γνωστή χώρα δεν αλλάζουν οι ονομασίες των υπουργείων.
Άλλο κραυγαλέο δείγμα σπατάλης είναι οι κρατικές επιχορηγήσεις προς τα κόμματα, που είναι μάλιστα αναλογικά πολύ υψηλότερες από πολλών άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Τα σημαιάκια, οι αφίσες, τα πανό, τα ανά την επικράτεια γραφεία και η κομματική υπαλληλία συμβάλλουν και αυτά στην ανάλγητη φορολόγηση των πολιτών και φυσικά στα δημοσιονομικά ελλείμματα. Συγκεκριμένα το 2009 η ΝΔ είχε επιχορηγηθεί με 24 εκατ. ευρώ, το ΠαΣοΚ με 22,6 εκατ., το ΚΚΕ με 7, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΛΑΟΣ με 5 εκατ. έκαστος. Εφέτος (2010) η τακτική τους επιχορήγηση ήταν συνολικά 48,8 εκατ. ευρώ. Όμως η κακή διαχείριση όλων των κομμάτων και οι σπατάλες τους τα έχουν οδηγήσει σε υπερδανεισμό από τις τράπεζες, που είναι αμφίβολο αν θα μπορέσουν να τον εξοφλήσουν, παρά τις αντίθετες δεσμεύσεις τους. Συγκεκριμένα η ΝΔ χρωστάει συνολικά 120 εκατ. ευρώ στην Αγροτική και την Τράπεζα Πειραιώς, το ΠαΣοΚ 111,8 εκατ. στην ΑΤΕ, στη Μarfin και την Τράπεζα Πειραιώς, το ΚΚΕ 4,4 εκατ. στην Εθνική, ο ΣΥΡΙΖΑ 6 εκατ. ευρώ επίσης στην Εθνική. Μόνο ο ΛΑΟΣ δεν έχει χρέη σε τράπεζες. Αντίθετα του χρωστάει το κράτος 1 εκατ. ευρώ! Εντυπωσιακό.
Και είναι εύλογο το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν οι εν λόγω πολιτικοί οργανισμοί, που δεν μπορούν να νοικοκυρέψουν τα δικά τους οικονομικά, να εφαρμόσουν ως κυβέρνηση συνετή και χρηστή διαχείριση του δημοσίου χρήματος, δηλαδή των χρημάτων των φορολογουμένων και των δανεικών;
Ίσως κάποιοι αναγνώστες μου να θεωρήσουν ότι λαϊκίζω. Αλλά η λαϊκή σοφία από αρχαιοτάτων χρόνων διδάσκει ότι εξ όνυχος τον λέοντα. Οι άρχοντες είναι σύμβολα και συνιστούν πρότυπα. Και ουδείς μπορεί να πείσει για την ανάγκη οικονομιών και σφίξιμο της ζώνης, όταν οι δάσκαλοι που διδάσκουν τη λιτότητα πράττουν ακριβώς το αντίθετο προς τις διδαχές τους.

http://www.tovima.gr/

aegaio.blogspot.com