Αύριο κλείνουν δέκα ημέρες από τον αποκλεισμό της νησιωτικής χώρας. Στα δελτία, η είδηση ακούγεται σποραδικά, προς το τέλος των δελτίων, ο υπουργός θαλάσσιων πόρων, νήσων και αλιείας, υπουργός χωρίς υπουργείο σχεδόν, δηλώνει κάτι ακατάληπτα περί Ελλάδος που δεν έχει κοπεί στη μέση, η ναυτική ομοσπονδία και οι πλοιοκτήτες δεν τα βρίσκουν και τα περήφανα νησιά της θαλασσινής δημοκρατίας παραμένουν αποκομμένα από την ηπειρωτική χώρα.
Στα νησιά, ο κόσμος στενάζει. Απεγνωσμένοι γέροντες περιμένουν το βαπόρι να πάνε για νοσοκομειακές εξετάσεις, ετοιμόγεννες λαχταράνε ώρα με την ώρα, επαγγελματίες που βρέθηκαν στο νησί για μια δουλειά αυθημερόν αποκλείστηκαν για μια εβδομάδα, χάνοντας μεροκάματα και πληρώνοντας ξενοδοχεία και εστιατόρια, οπωρολαχανικά σαπίζουν στα φορτηγά, ταχυδρομείο, φάρμακα, εφημερίδες, άφαντα...
Οι Ελληνες πολίτες του Αρχιπελάγους, των Δωδεκανήσων, των Ιονίων, των ακριτικών μεγαλονήσων νιώθουν, και είναι, πολίτες δευτέρας κατηγορίας. Οταν σβήσει το φως του τουρισμού, όταν καταμετρηθεί το συνάλλαγμα της τουριστικής βιομηχανίας, τα νησιά ξεχνιούνται, οι νησιώτες μένουν μόνοι με τους βοριάδες και τα προβλήματα της νησιωτικής διασποράς. Συν τον συγκοινωνιακό αποκλεισμό.
Οι απεργίες του καλοκαιριού διευθετούνται μέσα σε μερικές ώρες, τα ασφαλιστικά μέτρα στα δικαστήρια ζητούνται και εφαρμόζονται, διότι οι τηλεοράσεις μεταδίδουν εικόνες έξαλλων παραθεριστών, ταλαιπωρούμενους τουρίστες, διάφοροι μιλούν για τη δυσφήμηση της χώρας, οι εισπράξεις απειλούνται.
Οι απεργίες του χειμώνα δεν διευθετούνται ούτε σε δέκα ημέρες και καμία τηλεόραση δεν σπαταλά πολύτιμο χρόνο, αφού δεν υπάρχουν εικόνες εξαγριωμένων πελατών: τον χειμώνα δεν υπάρχουν τουρίστες, δεν υπάρχουν παραθεριστές, δεν υπάρχουν πελάτες, η χώρα δεν διακινδυνεύει την τουριστική της φήμη. Αρα, δεν υπάρχει θέμα. Το συνδικάτο πιέζει μαξιμαλιστικά, οι πλοιοκτήτες γλιτώνουν ημερομίσθια και πετρέλαια, η πολιτεία παρακολουθεί απαθής, τα πλοία μένουν δεμένα στα λιμάνια. Ποιος νοιάζεται για τους νησιώτες;
Κανείς δεν νοιάζεται. Τον χειμώνα, η Μύκονος πέφτει πολύ μακριά, είναι χωρίς φώτα, άρα αδιάφορη, η Ανάφη δεν υπάρχει, η Ικαρία βρίσκεται στα σύνορα, την Κάσο κανείς δεν την ξέρει. Τα νησιά είναι κουκκίδες στον χάρτη. Κουκκίδες που δεν αξίζουν ούτε ένα έκτακτο δρομολόγιο, ένα πλοίο ανάγκης με προσωπικό ασφαλείας, που θα ελευθέρωνε τους εκατοντάδες ομήρους.
Ποιος νοιάζεται για τους νησιώτες; Θα ’πρεπε να νοιάζονται οι ίδιοι. Ισως να έχουν και δικά τους βαπόρια, συνεταιριστικά, να παίρνουν τις προβλεπόμενες ενισχύσεις από την Ενωμένη Ευρώπη για τις νησιωτικές περιφέρειες, να παίρνουν τις εθνικές επιδοτήσεις των άγονων γραμμών, να διαθέτουν αξιόμαχες εφεδρείες που θα αποτρέπουν τα καρτέλ και τα μονοπώλια, που θα υπηρετούν τις πάγιες ανάγκες των κοινωνιών και όχι μόνο την εποχική προσοδοθηρία. Οι κοινωνίες να αναλάβουν την ευθύνη τους...
kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου