H Ικαρία δεν είναι Κούβα

του Γιάννη Κουτσοκώστα

Και ξαφνικά, στο παρά πέντε των εκλογών, μαζί με τα διλήμματα, τον Καλλικράτη και τα σκληρά ντέρμπι, ξεπρόβαλλε σχεδόν από το πουθενά, η Ικαρία. Και έγινε ένα από τα κεντρικά θέματα της προεκλογικής περιόδου γιατί – λέει – εκεί, στην «Κούβα του Αιγαίου» μαίνεται κάποιος …αριστερός εμφύλιος, που θα οδηγήσει στην πτώση του …Κάστρο.

Για όσους γνωρίζουν πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις δεν πρόκειται για καμία πτώση του …Κάστρο στην «Κούβα του Αιγαίου». Γιατί απλά ούτε Κάστρο υπάρχει ούτε η Ικαρία είναι …Κούβα. Δεν είναι ούτε Χαβάη. Δεν θα την έλεγα λαμπερή, ούτε και εξωτική. Δεν είναι το «γκριζοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος» του ποιητή. Είναι όμως η «γη του ξεραμένου λιβαδιού, και της πικραμένης παναγιάς». Είναι η «γη των παλικαριών και της αγάπης» αλλά και η «γη του άγριου καιρού, των ηφαιστείων».

Η Ικαρία είναι ίσως το πιο περίεργο νησί του Αιγαίου. Με τις αντιθέσεις και τα «κουσούρια», που συναντά κανείς σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Αλλά και με τις δικές του ιδιομορφίες, τη δική του αύρα, και με μια σπάνια και ανεξήγητη γοητεία, που δεν τη συναντάς πουθενά. Με κατοίκους ατίθασους, τραχείς αλλά και μίζερους ταυτόχρονα. «Φτωχούς» στην τσέπη αλλά «πλούσιους» στα συναισθήματα. Με «συντηρητική» σκέψη αλλά και «αναρχική» καρδιά. Το συναντάς στα πανηγύρια και στις παραδόσεις που τηρούνται ευλαβικά. Στα καφενεία των χωριών και στα μαγαζιά, που ανοίγουν όταν όλοι οι άλλοι πάνε για ύπνο. Στους συλλόγους, που συντηρούν - κόντρα στον «καιρό» - τη συλλογικότητα στον τρόπο ζωής των κατοίκων. Το βλέπεις στους νέους, που μαθαίνουν σκάκι αλλά και σε αυτούς, που ψάχνουν ψεύτικους παραδείσους στα ναρκωτικά.

Αυτή είναι η Ικαρία. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Κάποτε ήταν τόπος εξορίας των κομμουνιστών (τους ντόπιους κομμουνιστές τους έστελναν στη Λέρο). Τώρα είναι …εξορισμένη η ίδια, παραμελημένη από την κεντρική εξουσία, στα όρια της υπανάπτυξης. Είναι όμως και …αυτοεξόριστη, εγκλωβισμένη από ένα τοπικό κομματικό κατεστημένο, το οποίο δεν δείχνει να κατανοεί ότι το τείχος του Βερολίνου έπεσε πριν από 21 χρόνια. Που έβλεπε τα …τρένα να περνούν και όχι τα πλοία να έρχονται στο νησί. Που άφησε την Ικαρία απομονωμένη χωρίς υποδομές, χωρίς επαρκή συγκοινωνία, με προβληματικά λιμάνια, άθλιους δρόμους, με αυθαιρεσίες στη δόμηση και με αποψιλωμένα δάση και βουνά.

Αυτή είναι η Ικαρία. Και δεν συζητείται τυχαία η περίπτωσή της σ’ αυτές τις εκλογές. Δε πρόκειται για «αριστερό» εμφύλιο, αλλά για σύγκρουση ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Πρόκειται για την τελευταία ίσως ευκαιρία στο νησί για επιβίωση και αλλαγή πορείας. Να αφήσει στην άκρη τις ιδεοληψίες και να διαμορφώσει το μέλλον του στηριγμένο σε νέες δυνάμεις με πρόγραμμα, ιδέες και όρεξη για δουλειά.
protagon.gr